Çerçeve...

     Karşımda duran çerçevede yıllar öncesinden kalma bir aile tablosu var. Anne desem, Anne diye bağırsam, duyarmış da gelirmiş gibi sanki... Baba desem, Baba; büyürken her yanım acıyor şimdilerde ise kalbim acıyor.

     Hani hiç dolmaz sandığım boşluklar var ya; onlar gerçekten dolmazmış. Birisine karşılıksız güveniyorsan, tüm iyi niyetini verdiysen ve tüm benliğinle seviyorsan, kaçarı yok. Tozlar, pembeler uçup gittiği zaman üzüleceksin. 

     Bazen mutsuz olacaksın. Belki hıçkırıklarla ağlayacaksın. Gözyaşlarının damlalarında boğulan hayallerini göreceksin. Kalp kırıklarını ellerine bata bata toplayacaksın. Geçecek elbet, yine ruhun bahara dönecek. Kalbin kendi şarkılarının notalarını deşifre edecek. Ama hiç kimse içindeki boşlukları kapatacak kadar sevmeyecek seni, tekrarı olmayacak bu aşkın. 

     Yolun sonunda, ya sonsuz huzuru bulacaksın yani yeniden doğacaksın. Yada kendi huzurunu kendi ellerinle sen yaratacaksın.