Babam'a...

     Hayatımın tam ortasında kocaman bir boşluk var. Hiçbir zaman dolmayacak. Gittiğine inanamadım baba, inanamıyorum da. Kendimizi kandırmayalım, biz hiç büyümedik. En azından bu gidişi kabullenecek kadar büyümemiştik.

     Hala içimde hiç dolmayan bir boşluğun sancısı var. Uçurtmasını bulutlara değdirmek isteyen bir çocuğum hala, aklımda gökkuşağının renkleri var. Yorgunum baba, senin yokluğuna direniyorum. Her gün, her gece aklımdan geçen bin bir olağan ve olabilecek senaryoya korkularım var. Gücüm yeter mi? Bu yolda tek başımıza yürümeye bilmiyorum. İçimden bir ses ‘ayakta kal’ diye tüm gücüyle haykırıyor. Ayaktayım, ayakta da kalabilirim. Ama bu yok oluşlar bitsin artık.

     Küçükken her şeyi bir masaldan ibaret zannederdim. Meğer hayat ağır bir roman gibiymiş okunması ve anlaması zor olan. Özlüyorum baba, tahminlerini aşacak kadar yokluğunda üşüyorum sanki her yanım soğuk, içimde bir sancı var gidişinden kalma, sonun başlangıcı misali.

     ‘Her kalp kendi şarkısını söylermiş’ benim için şarkı bitti baba artık benliğim hiçbir bestenin notasını deşifre edemiyor. Son şarkımı söyledim. Sen gittin.